Ieder bouwwerk heeft een ‘cruciaal detail’. Bij het

Gemini Windpark zijn dat misschien wel de zeekabels

die het park met het land verbinden. In totaal 208 (!) km kabel, circa 30 cm in diameter. Wat gaat er in de kabel precies schuil? Richard Koning legt het uit.

Package Manager Submarine Cable Production staat er op zijn Gemini-visitekaartje, dat Richard Koning sinds januari 2014 bij zich draagt. Hij weet alles van de kabels die het windpark met de Eemshaven verbinden. De kabel is eerder toegepast en daarmee een stuk ‘bewezen techniek’. ‘Maar wat de operatie uniek maakt, is de lengte ervan. Drie stukken van 95, 10 en 103 km lang in een ring, dat is nog niet eerder vertoond. Niet met dit soort kabel, waar 220.000 Volt hoogspanning op staat.’ Richard pakt de doorsnede van de kabel erbij en praat ons door de technische spec’s heen. ‘Door drie geleiders loopt de door de turbines opgewekte energie, de geleiders worden omgeven door een kunststof laag om de 220.000 Volt te isoleren te isoleren van aarde. De loodmantel die daar weer omheen zit houdt deze isolatie vrij van het zeewater en vervult tevens de functie die vergelijkbaar is met de randaarde in een gewone stroomdraad. Ter vergelijking: als je bij een vergelijkbare spanning een geleider zonder isolatie in de lucht zou hangen, zou je minimaal drie meter afstand moeten bewaren. Zo hoog is de spanning.’ Een extra kunststof laag om de loodmantel geeft deze extra stevigheid en zorgt dat deze niet in direct contact is met de omgeving.

Stalen pantser

Om van de drie kernen die samen een driehoekige kabel vormen een mooi rond geheel te maken, worden rubber vullingen gebruikt. ‘Deze vullingen houdt daarnaast de optische glasvezelkabel op zijn plaats, die zorgt voor de verbinding met de stations en de turbines. Hier gaan alle data doorheen over het functioneren van het park. Ook deze kabel is weer ingepakt om hem te beschermen tegen inwerking van buitenaf.’ In de buitenkant van de kabel bevindt zich stalen wapening, een pantser tegen bijvoorbeeld sleepnetten of brokken steen die op de kabel kunnen vallen. ‘Deze laag van 8 mm staaldraad, in een spiraal eromheen gewikkeld, geeft de kabel de echte mechanische sterkte. Helemaal aan de buitenkant bevindt zich een mengsel van kunststof touwdraden, bijeen gehouden door bitumen. Daarop staan ook de kleurcodes aangegeven waaraan kan worden afgelezen wat dit voor kabel is en van wie.’ Omdat de kabel niet in één keer worden gelegd, zijn op regelmatige afstand koppelstukken aangebracht – vergelijkbaar met kroonsteentjes. ‘Ze zijn alleen wel wat groter dan thuis’, zo geeft Richard Koning aan. ‘In totaal zijn ze inclusief behuizing en staartstukken ongeveer 20 m lang; ze zien eruit als een mini-duikboot.’

​